Gel artık şiiri Kemal Okumuş

Gel Artık

Yardın zindanlardan zifir gündüzlerimi o güzel gözlerine sinmiş bir tutam şefkatle.
O dokunuş ki silkeledi beni, dünya hamallığından yara olmuş omuzlarıma merhametle.
Riya kokan ağızlarda ezilirken aşk, sevda ya da adına her kim arlanmadan ne diyorsa,
Tertemiz kalbine tercüman oldu gül kurusu rengi dudakların, sundu, gönül ne arıyorsa.
Elem biter, dertler son bulur, gözyaşı bir tek mutluluktan akar tenin kokusu içime tütünce.
Seyreylesin alem, sevmek nasıl olur, sevdalı nasıl olunur, sen çıkıp uzaklardan bana gelince.
Bırakalım umutsuz yitik insanların, kendi kusurlarını görmeden kadere ettiği küstah lafları.
Kaderin yazarıdır ki bizi birbirimize eş kıldı, aştırıp bize onca badireyi, kederden dağları.
Yetiştirmedi mi Rab ebabilleri, Ebrehe’nin filleri yürürken Kâbe’ye, taşlarla ağızlarında?
Rahmeti geniş onun, bana da seni gönderdi, beni özüme döndüren sevda varken dudaklarında.
Günahkardım, Kabe’nin tozu kadar kıymetim yoktu benim, ya da ona giden yolda bir çakıl.
Ama ben benden geçtim de O benden geçmedi ki seni eş eyledi, almıyor o merhameti akıl!
Uzun, dönüşü meçhul bir yolculuğun vedasını içine sindirmek gibiydi seni son görüşüm.
Veda değildi o ayrılış; ama hayat duruyor sen yokken, vedalaşmışım gibi silindi gülüşüm.
Tek yapabileceğim sabırla metanetle beklemek vuslatı, hayalimde sen, düşümde sen…
Bir kez daha görünsen kapımda ey güzel, narin sevgili, gülüşlerimle bana geri dönsen.
Bil ki Zeynep gelip her gece rüyalarımda bana gülüyor, tutuyor parmağımı pamuk elleriyle.
Denizin kokusuyla uyandığımız evimizde bekliyoruz seni, gelsin diyor annem hayalleriyle.
Ey tacı yıldızlardan işlemeli, gül kokulu, gözleri dünyaya bedel, eşsiz, benzersiz sevgili,
Gel artık sultanım ol, seni senden uzakta sevmesi de hoş; ama bu gönül yakından sevilmeli.
Ne demeli, ne yazmalı bilmem bu hasreti tarif edebilmek için, kuruyor kalemimin mürekkebi.
Koy güneşi avucuna da gel sevgili, gündüzlerim ışığa kavuşsun, ay gibi aydınlat kara şebi.
Hasret üzüyor beni, sensizlik yudumlamak gibi zehirden acı bir suyu ey benden ırak canan.
Çık da gel artık, senin tek bir nefesindir seviyorum deyip de söndüren, şu yüreği ki özlemle yanan.
Bilirim gelmesi, gel denmesi kadar kolay değil, hangi seher doğarsın bilmem; ama bekliyorum.
Sen nice seversin beni bilemem a sultanım; ama ben seni evrenin her bir zerresince seviyorum.

Kemal Okumuş